Verbijstering....

Vandaag kwam met de post een rouwkaart, ietwat verbaasd maakte ik de envelop open, want niemand in mijn omgeving is ernstig ziek...

Mijn vriendin, met wie ik 20 jaar echt goed bevriend ben geweest, is overleden...

Herinneringen schieten door mijn hoofd...

Ik heb haar leren kennen, toen ik met mijn kinderen in een opvanghuis zat na de scheiding. Ze woonde een paar deuren verder, maar daarvoor hadden we nooit echt contact gehad.
De scheiding was dusdanig moeizaam en bedreigend, dat het geen optie was om weer in dat huis terug te keren en heb ik de beslissing genomen om in een andere stad een nieuw leven te beginnen.
Dit was haar ter ore gekomen en ze wilde wel wat planten uit mijn tuin...

Destijds moest ik in mijn eentje, de kinderen waren nog veel te jong, het huis opruimen en alles inpakken voor de verhuizing.
Alle vriendschappen waren verdwenen door de leugens van mijn ex-man en ik stond dus echt overal alleen voor.
Gaandeweg ontstond er een vriendschap tussen haar en mij, die steeds hechter werd. Vaak bij haar gelogeerd, in eerste instantie met de kinderen en later alleen.
Ze heeft mij over de streep getrokken om naar de sauna te gaan, want ietwat preuts vond ik het maar niets, zo in mijn blootje tussen allemaal vreemden.
Ook heeft ze me vaak een financieel extraatje gegeven in krappe tijden.

Toen ik eenmaal alleen bij haar ging logeren, hadden we soms lange gesprekken tot diep in de nacht.
Op 1 of andere manier is er de klad ingekomen, nadat ik verhuisd ben naar mijn huidige huisje. Ze kwam minder en minder, hoewel we nog wel regelmatig contact hadden via de telefoon.
Ik werkte toen ook nog fulltime buiten de stad met lange reistijden en uiteindelijk ben ik na mijn ontslag in een diepe depressie geraakt, iets wat zij niet kon volgen...

Zij heeft zelf zeker geen gemakkelijk leven gehad, een moeizame jeugd met een stiefmoeder, een ongelukkig huwelijk, wat eindigde in een scheiding.
Een nieuw huwelijk, waarin haar nieuwe echtgenoot haar 2 dochters misbruikt heeft. Ze heeft gekozen voor haar echtgenoot...
Discutabel en zelf zou ik zeker andere keuze's gemaakt hebben!

Men zegt wel eens: over de doden niets dan goeds en ze was ook een goed mens, maar ook een enorme neuzelaar en overdreven nieuwsgierig.
Dat laatste was iets wat haar niet in dank werd afgenomen in de straat waar ze woonde...

Een neuzelaar, want ik kreeg soms echt kromme tenen van haar wetten en regels. Nog steeds kan ik bij sommige handelingen haar zuinige stem horen...
Ze was soms zo krom in haar redenaties!
Zo presteerde ze het om alles in de gft-bak te gooien om er vervolgens chloor op te gieten om maden te voorkomen, waarmee ze dus de gft-bak vergiftigde, want chloor is een heftig gif...

Zo'n 3 jaar geleden is ze verhuisd en opeens paste ik niet meer in haar plaatje en ben aan de kant gezet.
Ze vond me te druk met teveel levensproblemen, iets waar ik zelf ook niet voor kies, maar wat mij meestal overkomt.
Het heeft me gekwetst en ik heb nog wel geprobeerd om het contact te herstellen, maar haar besluit stond vast: geen contact meer!

En nu, opeens, is ze overleden...

Vrijdag wordt ze gecremeerd en ik ga er samen met Sanne naar toe.
Afscheid nemen, maar ze zal nog heel lang in mijn herinnering blijven met al haar goede en minder goede dingen, want ze is in die 20 jaar mijn allerbeste vriendin ooit geweest!

Liefs siergrasje