Vanavond er weer gebruik van gemaakt...
Het werd me even teveel...
De telefonische hulpdienst heb ik zo'n 20 jaar geleden leren kennen, de wanhoop nabij, niemand om mee te praten, die mij echt zou kunnen begrijpen, laat staan kunnen luisteren...
Soms kon ik de eerste paar minuten geen woord uitbrengen, zoveel opgestapeld verdriet, maar gaandeweg ontstond er een gesprek, waar ik veel aan had!
Door het stoppen met de AD komen er veel meer emotie's naar boven...
Tegelijkertijd voelt het goed, want ik voel weer emotie's en voel me niet langer meer een soort van zombie. Dat laatste past niet bij mij!
Het is 5 jaar goed geweest om tot rust te komen, maar het voelde niet goed meer om nog langer AD te slikken. Het begon me te belemmeren in mijn "zijn".
Ik zit in een overgangsfase om mijn leven weer op te pakken, er ligt nog zoveel op mijn bordje, wat moeilijk is om er bovenuit te stijgen...
En dan is daar de telefonische hulpdienst...
Gewoon met iemand praten, vertellen, vragen, om op een gegeven moment ook te kunnen lachen. Meestal ook het moment om het gesprek te beëindigen ;)
Als ik door de "rijstebrij" van de komende tijd kom, wil ik ook weer soortgelijk werk gaan doen. Ik heb bij Slachtofferhulp gewerkt en het voelt goed om iets voor mensen te kunnen betekenen als luisterend oor!
Ervarings-deskundige...
Degenen, die goede partners, vrienden/vriendinnen hebben zal het mogelijk niet voorstelbaar zijn om een telefonische hulpdienst in te schakelen, maar als je, zoals ik, echt alleenstaand bent, is het hartverwarmend!
Liefs siergrasje, die echt haar mandje moet gaan opzoeken en het liefst wil slapen op haar rechterzij met mooie dromen ;)
Straks is er weer een dag, waarop moeilijke zaken geregeld worden...
Liefs siergrasje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten