Eindelijk....

Eindelijk heb ik vanavond de papieren van de Belastingdienst op de bus gedaan, wat een rotklus om in te vullen en een toelichting te geven!!!
Anderhalve week heb ik er tegenaan zitten hikken...
Beetje bij beetje ingevuld, vragen zoals "kunt u bezittingen verkopen, te denken valt aan een boot, sieraden etc".
Een boot???? Sieraden???? Ik heb letterlijk geen cent te makken!
Van mijn autootje blijven ze af, want dan word ik echt opgesloten in huis en tuintje!

Het lastigste was dan ook de bijlage om aan te geven, waardoor ik in deze situatie terecht ben gekomen en waarom ik niet kan betalen...
Het is mij onmogelijk om dramatisch te doen, maar tegelijkertijd wil ik wel "gehoord" worden. Ik kom helder en nuchter over, iets wat mijn kracht is, maar tevens een valkuil...

Slechts 1 keer heb ik me laten gaan, namelijk na het ongeluk, waarbij ik mijn rechterbeen gebroken had en mij verteld werd, dat ik nooit meer goed zou kunnen lopen. Zo verdrietig en veel huilen om op een dag de rapportage te lezen, die aan het achtereind van mijn ziekenhuisbed hing. Met grote letters stond er dwars door de rapportage heen geschreven: Neurotisch!

Nu kan ik beseffen, dat er niets neurotisch aan mijn verdriet was, want het zal je maar gezegd worden, dat je nooit meer goed zult kunnen lopen, maar destijds was het een keiharde psychische klap!


"Toon geen verdriet, blijf helder en nuchter, want voor je het weet, wordt je in een hokje geplaatst..."


Mijn levensloop is geen mooi plaatje, geluk is niet mijn metgezel geweest en zal ook nooit mijn metgezel worden. Wie voor een stuiver geboren is...


Ken jezelf....


Ik ken mezelf, maar laat ik me aan de buitenwereld kennen?


Moeilijk om te beantwoorden, want ik laat wel degelijk mezelf zien aan anderen, maar dat wordt sterk benoemd, waardoor het verdriet wat ik soms voel opzij wordt gezet, want ik ben "een sterke vrouw"!
Weg met het verdriet...

Mogelijk zou ik een rijk sociaal leven kunnen hebben, maar ik kan niet omgaan met de term "sterke vrouw". Het voelt dan voor mij alsof ik aan verwachtingen moet voldoen en ik val stil, houdt contacten af.

Ik voel me geen sterke vrouw!

Ik ben een vrouw, die geleerd heeft om om te gaan met verdriet en teleurstellingen, een plaats gegeven heeft om weer verder te kunnen gaan.
Een overlevings-strategie, wat is daar bijzonder aan?

Maar goed, het is me "gelukt" om een bijbehorende toelichting te geven voor de BD en nu maar afwachten of het gehonoreerd wordt...

Op dit moment opluchting door de brief in de brievenbus te laten glijden ;)

Liefs siergrasje