Gisteravond met Sanne aan de telefoon gesproken (leuk trouwens, dat we steeds langere gesprekken met elkaar hebben!) en ze vertelde over een meisje van 10 jaar, Guusje, van wie de ouders hebben besloten om hun dochter te laten inslapen.
Guusje had een zeldzame vorm van kanker en inoperabel...
Sanne gaf mij de link door, maar gisteravond had ik niet veel behoefte om die blog te lezen, het is nogal heftig!
Een verstandige beslissing, want vandaag wel aan het lezen gegaan en het heeft mijn dag wat somber gekleurd, ondanks dat het vandaag heerlijk weer was!
Het is alsof de dood weer even heel hard binnenkomt in mijn leven...
Zelf ben ik al op jonge leeftijd geconfronteerd met de dood van mijn later geboren zusje en broertje. Het moet traumatisch voor me zijn geweest, want ik kan me de beelden nog steeds herinneren.
Beiden stierven op baby-leeftijd: 12 dagen voor het zusje, 9 maanden voor het broertje.
Voor mijn gevoel heb ik daardoor een soort haat/liefde gevoel ontwikkeld voor de dood....
Terug naar Guusje, 1 van de 6 kinderen in een warm gezin!
Vanaf de diagnose tot aan het overlijden heeft Guusje nog maar 7 maanden mogen leven.
De laatste dagen werd de pijn erger en erger tot haar ouders besloten, dat ze niet langer moest vechten en kozen in overleg met de artsen voor euthanasie, hoewel ze dat zelf nog niet echt wilde...
Het voelde lastig om te lezen...
Kijk ik echter terug naar het sterven van mijn vader, heb ik dezelfde beslissing genomen. Mijn vader was mij heel dierbaar en het hele sterfbed was al een straf door mijn moeder en haar lievelingsdochter. Het was zo wreed!!!!
Ik heb nachten bij hem gewaakt en met hem gesproken, op een gegeven moment hem geholpen bij het verzorgen, maar het was duidelijk, dat het een afgelopen zaak was...
Met de verpleging gesproken en het was hen ook wel duidelijk, dat mijn vader meer leed door het bezoek van de "heksen". Zijn lichaamsfuncties begonnen uit te vallen en voorzichtig liet de verpleging weten, dat overlijden sneller zou zijn door de toediening van morfine...
Een moeilijke beslissing, want met welk recht????
Zoveel pijn en weten, dat het het einde is, iets, wat hij in 1 van de doorwaakte nachten begreep: "Het is afgelopen...hè, wat ik fout heb gedaan in mijn leven, het spijt me!"
De laatste dag ben ik 's avonds naar de verpleging gegaan: begin maar met de morfine...
De laatste nacht bij hem gezeten, terwijl hij langzaam in coma gleed.
Toen de "heks", mijn moeder de volgende ochtend aan zijn bed stond en hem zelfs nog beschimpte, waarop de verpleging haar terecht wat op de vingers tikte, ben ik vertrokken: hij was er niet meer..., niemand kon hem meer pijn doen!
Mijn spullen gepakt en naar buiten gegaan, maar het kostte me moeite om het ziekenhuis daadwerkelijk te verlaten.
Op een bankje in de zon gaan zitten en huilen, een noodkreet: "Paps, ik wil je gewoon niet kwijt!"
Opeens hoorde ik in mijn innerlijk de stem van mijn vader: "Ga maar naar huis, ik ben hier niet meer, het is goed zo..."
Hij is overleden op zijn naamdag, iets wat mij veel genoegen doet, want hij vond het zelf wel wat hebben: St. Fransiscus, 4 oktober, dierendag ;)
Maar ook ik heb dus de beslissing genomen om een leven te beëindigen om verder lijden te besparen....
Veel denken vandaag....
---------------------
Hoewel niet vergelijkbaar is mijn leven op dit moment niet gemakkelijk!
Als je hebt over de euro-crisis is het wel de crisis in mijn portemonnee: ik heb letterlijk niets te besteden!
Morgen wel weer mijn uitkering, maar die gaat grotendeels naar de rekeningen om de deurwaarders voor te blijven.
Een soort van race tussen rekeningen, tijd en geld....
Morgenvroeg een belangrijk gesprek bij het UWV over de toekenning van WIA.
Ik kan niet meer werken en ik wil het ook niet meer, het zou funest voor zowel mijn lijf als psyche zijn.
Tegelijkertijd gruwel ik van de afhankelijkheid om niet meer te hoeven werken!
Ik heb geen moeite met werken, heb daar ook jaren plezier en trots uitgehaald en als ik geen werk had, had ik wel vrijwilligerswerk.
Ook de nodige waardering in zowel betaald als vrijwilligerswerk, want ik ben iemand met inzet om iets omhoog te tillen, een service-gericht mens!
Maar het gaat niet meer en ik moet het ook niet meer willen...
Het "voordeel" van de Wia is het verschil van uitbetaling, namelijk per maand en niet langer meer per week.
Ik ben de mist ingegaan met de uitbetaling per week, waardoor ik het totaalplaatje van de betalingen niet meer overzag.
Ook in de WIA zal het financiële plaatje niet mooier worden, omdat ik net boven de inkomensgrens zit, dus niet in aanmerking kom voor toeslagen.
De rest van mijn leven zal het sappelen blijven, maar met een maandbedrag kan ik beter de betalingen regelen en ik wil gaan proberen om van de automatische betalingen af te komen!
Ik haat het echt: automatische betalingen!
Het blijft me verrassen en daardoor ergeren...grrr
Voor mij zal het altijd puzzelen blijven om aan mijn vaste lasten te voldoen, ook met een maandbedrag zijn de automatische betalingen een verschrikking.
Ik wil gewoon aan het eind van de maand aan mijn verplichtingen voldoen en wat er overblijft is voor mijn dagelijks leven...
Als ik komend jaar 62 word, krijg ik pensioen, maar ik heb echt geen flauw idee, wat ik daarvan moet verwachten!
Ik krijg wel eens brieven daarover, maar ik snap er de ballen van...
Het schijnt voldoende te zijn om niet af te hoeven kopen, maar daar blijft het bij.
Wat als ik een ietsiepietsie meer geld krijg en de Belastingdienst vindt, dat ik dus nog meer gekort kan worden via inkomstenbelasting...
Ach, ik zie het allemaal wel!
Altijd het hoofd boven water weten te houden, maar het zou wel fijn zijn om eens aan land te komen ;)
Liefs siergrasje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten