Een lange dag.....

Vandaag was de crematie van mijn vriendin en het was een lange dag, mede door de lange treinreis.
De reis verliep gelukkig wel voorspoedig, wat bij de NS nog wel eens afwachten is. Ook in Breda hadden we snel de juiste bus!
Maar wat is Breda veranderd, want hoewel ik er 20 jaar heb gewoond, was er veel veranderd en herkende ik nog maar weinig, zeker toen we de binnenstad verlieten!

Bij aankomst bij het crematorium stond de familie al te wachten en even met haar oudste zoon staan praten over wat er nu gebeurd was.
Ze heeft enkele maanden geleden een ongeluk met de fiets gehad, waarbij ze haar arm had gebroken en veel zware kneuzingen opgelopen had.
Daarna is het bergafwaarts gegaan om vorige week zaterdag plotseling te overlijden na een paar onrustige dagen. De echte doodsoorzaak is niet duidelijk geworden en er is ook geen autopsie verricht.

Daarna even kort met haar jongste dochter gesproken en met de zus van mijn vriendin bij wie ik wel eens de pc in orde heb gemaakt. Verder kende ik niemand, dus samen met Sanne maar ergens in de aula gaan zitten.
Na enige tijd mochten we de rouwzaal binnen, waar een korte rouwplechtigheid volgde...

Sanne en ik zijn het erover eens, dat het een wat kil gebeuren was, want hoewel de zaal wel vol was, waren haar kinderen heel kort over haar en ook niet echt heel positief of warm.
Mijn vriendin was meer waard dan dit wat kille, korte afscheid!

Het enige wat ik wel passend vond van haar oudste zoon was zijn opmerking over het advocaatje, waar zijn moeder dol op was.
Inderdaad, ik zie haar 's avonds nog voor me: het advocaatje met slagroom, wat ze leeg lepelde, het glaasje vervolgens leeg likte om daarna nog met haar vinger het glaasje schoon veegde en haar vingers aflikte.
Ze genoot daar intens van!
Ik heb haar wel eens gezegd van Joh, daar zit zoveel cholesterol in, dat kan nooit goed zijn, maar dat was haar ding...
Na afloop werd er dan ook een advocaatje met slagroom gepresenteerd, waar ik uiteraard 1-tje van heb genomen. Brrr, mijn ding is het niet ;)

Daarna afscheid genomen van haar kinderen en zus en zijn we weer vertrokken richting huis.Op het station een patatje gehaald en toen weer de lange reis terug in de spits. De spits vind ik nog steeds vreselijk, want het doet me denken aan de tijd, dat ik voor en na mijn werk in de spits moest reizen.

Inmiddels moe thuis en gedachten gaan rond in mijn hoofd...

Afscheid nemen van de beste vriendin, die ik ooit gehad heb, maar die mij tegelijkertijd resoluut uit haar leven gebannen heeft, toen ze ging verhuizen.
Ik paste niet meer in haar nieuwe leventje!
Ik rook, zij niet en ze vond mij te druk met altijd weer besognes, iets waarvoor ik zelf ook niet kies, maar wat mij overkomt...

Net zoals dit jaar: ik kies er niet voor, dat Sanne een ongeluk krijgt, evenmin heb ik ervoor gekozen, dat ik die bloedtransfusie nodig had, waarvan nog steeds niet duidelijk is, waardoor deze veroorzaakt werd.
Mijn leven is gewoon hectisch, iets wat ik al in het begin van onze vriendschap gezegd heb, wat ze in 1-ste instantie destijds wegwuifde, maar in de loop van onze vriendschap werd haar duidelijk, dat ik inderdaad een pechvogel ben door gebeurtenissen van buitenaf.

Het leven komt en gaat...

Liefs siergrasje