Tranen....

De tranen blijven maar stromen, uit beschaamdheid....

Al een paar weken ga ik mijn financiële problemen uit de weg, ik weet gewoon niet meer, hoe ik er mee om moet gaan.
Mijn leven is zeker niet gekenmerkt door luxe, iets wat ik nog nooit gekend heb!

In armoede opgegroeid, armoede tijdens mijn huwelijk (ex wilde niet werken in loondienst), armoede tijdens de opvoeding van mijn kinderen (ex wilde geen alimentatie betalen), maar ik wist altijd, hoe ik een dubbeltje kon omdraaien tot een kwartje...

Nog steeds ben ik heel zuinig, in mijn huis is geen luxe te vinden..
Geen vakanties, geen dure kleding, geen postorderbedrijven, niets wat mij financieel verwijtbaar is!

Toch zit ik in een financiële shit, waar ik voor het eerst in mijn leven niet meer uit kom. Geen financieel wanbeleid, maar het leven is te duur geworden en ik ben letterlijk failliet!

Ik ben zo verdomd trots, dat ik alles zelf wil doen en mezelf voorhoudt: Je komt er wel uit, je komt er wel uit, je komt er wel uit....
Maar nee, dit keer niet!
Voor het eerst in mijn leven moet ik toegeven, dat ik er niet meer uit kom!

Ik kan wel zelf overal achteraan bellen, maar ik heb die power niet meer, omdat je toch altijd uitkomt bij callcenter-agents en die zijn niet meer dan een buffer voor de organisatie en helaas heb ik geen bekende naam zoals bv Youp van het Hek....

Hulp vragen....

Klinkt eenvoudig toch, maar ik heb daar wat nare ervaringen mee.
Ooit, in mijn jongere jaren kwam ik bij het Arbeidsbureau, een vriendelijke man, die mij uitnodigde om de kerst bij zijn gezin door te brengen.
Met alle respect...nou nee, waarna hij mij torpedeerde in mijn arbeidstoekomst.

Hulpverlenend Nederland bestaat uit mensen, mensen met een kort lontje, mensen met ego en geloof me, zelfs een heel bekende hulpverlener, wiens naam ik verder niet wil noemen, bij wie ik zelfs gelogeerd heb, had haar beperkingen.
Toen ik na een verkrachting in een crisiscentrum kwam, naar troost zocht, kon mijn begeleider dat niet zien en we kregen een seksuele relatie.
Toen ik besefte, dat dit fout was en die relatie verbrak, liet hij me vallen als een baksteen.

Goed, na bovenstaande geschreven te hebben zijn ook mijn tranen weer gedroogd, hoewel het ook weer voor de zoveelste keer in mijn leven de vraag oproept: Wie ben ik????

Ik zie mezelf als nietig, ik voel mezelf ook nietig, een klein onderdeurtje van nul en generlei waarde.
Een kattenkop, die blaast op fora en daardoor soms een waarschuwing krijgt.

Deeltijdtherapie gevolgd, waarin ik van de leiding te horen kreeg, dat ik een krachtige helikopterview heb, maar de uitkomst wel wat genuanceerder mocht brengen.

Soms zou ik willen, dat ik bovenstaande gegevens met mijn vader zou kunnen bespreken. Hij was voor mij een bijzonder iemand, die ik 20 jaar na zijn overlijden nog steeds kan missen.
Hij is verguisd door mijn moeder, zussen en broer, maar voor mij is hij een bijzonder mens geweest!

Hij heeft me beschermd voor de afkeer van mijn moeder jegens mij...
In mijn jongste jaren nam hij mij mee naar de Haagse markt, herinneringen, die ik met niemand kan delen, maar ik was echt een huppelend, blij kind aan de hand van mijn vader....

Herinneringen...

Laat ik toch maar even terugkeren naar het heden...hulp vragen...

Het voelt nog steeds als een heel hachelijke zaak, maar zwemmen gaat niet meer en verzuipen is ook zoiets...

Ik heb een mailtje gestuurd naar het zorgloket van de gemeente, wel huilend van schaamte, maar het voelt als gerichte actie ondernemen.
Wat eruit komt......

Wordt vervolgd...

Liefs siergrasje