Pffft.....

Gisteren was het een drukke dag, want op hulpdag help ik altijd mee met de lichtere werkjes.
Mijn nieuwe hulp is echt een geweldig mens, heel fijn om mee samen te werken. Ze is vrolijk, intelligent en werkt heel minutieus om alles ook echt schoon te krijgen, zodat het binnenkort alleen om onderhoud gaat.
Het stimuleert me om zelf ook het nodige op te ruimen en daarna ben ik moe, maar heel tevreden over het resultaat!

Het zal er al een tijdje aan te komen: de hondjes wassen, het was echt nodig!
Gisteravond heb ik ze dan ook om de beurt onder de douche gezet. Eerst Gizmo, wassen, afdrogen en kammen, daarna Rakker.
Aangezien ze het allebei prettig vinden, was het geen probleem ;)
Ze zijn weer lekker schoon met een zachte, glanzende vacht!

Daarna werd het echt tijd om weer eens wat aan mijn wenkbrauwen te doen, als ik dan toch bezig ben...
Epileren is geen mogelijkheid, want ik word daar echt hondsberoerd van door de pijn, dus wax ik mijn wenkbrauwen. Het lijkt pijnlijk, maar met het juiste materiaal valt het wel mee: Wax verwarmen, met een applicator aanbrengen, doekje erover, aandrukken en in 1 ruk wegtrekken, weg haartjes :)
Ik ben niet zo'n opmaak-mens, maar ik heb gewoon geen mooie wenkbrauwen en als ik er niets aan doe, lijkt het alsof mijn wenkbrauwen mijn ogen, zeker met de hangende oogleden, nog vermoeider lijken te maken.
Als ik dat gedaan heb, oog ik opeens een stuk prettiger en dan opeens heb ik zin om mezelf wat op te maken. Gewoon een beetje om te kunnen glimlachen in de spiegel, waar ik niet al te vaak in kijk ;)

Misschien was ik ook wel een beetje nerveus voor vandaag, het hartfilmpje, waardoor ik zo actief was.
Het irriteerde me wat, wat nou, een hartfilmpje, "ik weet zeker, dat er niets op te zien is" en dan ook nog eens zo vroeg in de ochtend :(

Mopperend ben ik vroeg opgestaan en moest verdorie ook nog eens de auto-ruiten ijsvrij maken (sproeiflacon) om vervolgens geconfronteerd te worden met ijsvorming in het autootje. Nog meer gemopper...
Hoewel ietwat te laat kwam ik bij de huisartsenpost aan, volle wachtkamer en kom ik ook nog eens mijn vorige hulp tegen... zucht
Geen rancune, want het is best wel een lief mens, maar een vat vol problemen en volgens mijn nieuwe hulp is ze ontslagen. Ze heeft geen goed besef van werk-verantwoordelijkheid en kwam overal te laat.

Wachten tot ik geroepen werd voor het hartfilmpje, -tig elektroden op mijn lijf en rustig blijven liggen, het zal wel en er komt toch niets uit!
Dacht ik....
Maar eenmaal bij de huisarts voor de uitslag, nog steeds met een gevoel, er is niets, maar er was wel iets: volgens het filmpje heb ik een hartinfarct gehad.
Een hartinfarct?????
Ergens had ik zoiets van "lekker belangrijk", want ik heb nergens last van, maar volgens de huisarts moest ik toch zo snel mogelijk naar een cardioloog voor verder onderzoek. Oké, vooruit maar, maar het voelde niet van harte...

Liever sprak ik even over de aanstaande revalidatie en de verwijzing naar het Radboud voor mijn anale jeuk, waar ik nu al ruim 20 jaar last van heb.
Het is geen onderwerp, waar ik graag over praat, maar het beheerst mijn leven. Soms gaat het een tijdje goed en dan weer is de jeuk echt hels!
Ik heb echt heel wat zalfjes en crèmes in huis, al dan niet voorgeschreven, maar alles werkt slechts maar even.
Op dit moment is het weer even rustig, maar ik weet, dat het maar tijdelijk is tot het huidige zalfje niet meer werkt.
Stom onderwerp, maar je zult er maar mee zitten :x
Ze geeft me een verwijzing naar het speciale spreekuur...

Terug naar huis en piekeren over het hartinfarct, hoe wat en wanneer dan?
Het klinkt zo heftig, een hartinfarct...
Opgezocht op Internet, een stukje afsterven van je hartspier, meestal door plaque of bloedstolsels. Ja, ik weet, dat ik een ietwat verhoogd slecht cholesterol heb, maar niet zodanig, dat ik een dieet moet volgen of medicatie moet slikken.

Het voelt allemaal zo vreemd, eerst vorig jaar bij toeval de ernstige bloedarmoede ontdekt, waarna een bloedtransfusie volgde en nu dit weer door toeval.

Een groot deel van de dag dus in piekermodus...

Vanmiddag was ik het opeens zat, want het had gewoon geen zin om zo te piekeren! In mijn autootje gestapt en naar het tuincentrum gereden!
Het was heerlijk om daar te lopen en het voorjaar te ervaren, hoewel ik ook wel weet, dat alles "voorgetrokken" is, maar dat maakt niet uit.
De geuren en kleuren van de hyacinten gaven me een gevoel van rust, maar ook de krokusjes en kleine irissen, allemaal tekenen van leven om van te genieten.
Hoewel ik het me financieel niet kon veroorloven, ben ik blij met mijn voorjaarsaankopen: een grote schaal met heerlijk ruikende hyacinten, een bakje krokusjes, een amaryllis en een kleine azalea, de beide laatsten mooi zachtroze. Het ultieme voorjaarsgevoel...
Lang zullen ze niet bloeien in de warme woonkamer, maar voor vandaag heeft het mij een goed gevoel gegeven en daarna plant ik ze wel ergens in de tuin.

Toch blijft er iets knagen, niet zozeer over het hartinfarct, maar meer in het algemeen.
Ik ben niet iemand, die met ieder kuchje, hoestje of pijntje naar de huisarts gaat. Alleen als iets niet overgaat of als er duidelijk iets mis is, ben ik naar de huisarts gegaan.
Bij duidelijke dingen kreeg ik dan ook medicatie, maar sommige klachten zijn niet altijd eenduidig en ergens heb ik het gevoel, dat ik zelf niet duidelijk ben geweest. Wel duidelijk geweest voor mijn gevoel, maar niet duidelijk gemaakt, dat iets echt een probleem was.

Blijf beleefd, blijf vriendelijk, eigenlijk angstig om afgewezen te worden als ik niet vriendelijk en beleefd ben, hoewel ik innerlijk zo teleurgesteld en verdrietig was als ik voor de zoveelste keer afgescheept werd.
Als ik het zo omschrijf, krijg ik het gevoel, dat er een mankement in mijn opvoeding zit, gevoed door mijn moeder.

Mijn moeder was apothekers-assistente en ze heeft veel misbruik gemaakt van haar beroep.
Zo heeft ze ervoor gezorgd, dat ik niet serieus genomen werd door de huisarts in mijn jeugd. Toen al had ik gewrichtsproblemen, maar ze had aan de huisarts verteld, dat ik een probleemgeval was en ik kreeg steevast librium of valium als ik gewrichtsklachten had.
Maar niet alleen ik was haar slachtoffer, ook mijn broertje was haar doelwit.
Uit de apotheek nam ze librium mee, omdat ze hem te druk vond en dan kreeg hij 's avonds een pilletje om hem rustig te houden.
Ook heeft ze mijn vader verslaafd gemaakt aan laudanum, alles met medeweten van de apotheker, die een oogje op haar had.

Geloof me, ik verzin het niet!
Ooit moesten mijn jongere zus en ik op bezoek gaan bij die apotheker en zijn we getrakteerd op een etentje in een Chinees restaurant. Het is eenmalig geweest en ik heb me vaak afgevraagd, wat hun relatie was...
Mijn moeder had er in ieder geval moeite mee, toen hij uiteindelijk trouwde met een Chinese vrouw.

Oooooooo, ik haat soms mijn geheugen!!!!
Waarom ben ik niet als de meeste mensen, die slechts wat herinneringen hebben, waarom herinner ik me zoveel gebeurtenissen tot in detail, al vanaf mijn vroegste kinderjaren, het voelt soms als vervloekt zijn.

Goed, even een uitstapje naar het verleden en het heden maakt duidelijk, dat ik zelf duidelijker moet zijn in mijn fysieke klachten. Ik ben geen kind meer en ik moet toch iets geleerd hebben in en van mijn leven ;)

Het leven is zout, zuur, bitter en zoet...

Ik leef...

Liefs siergrasje